Paris

Minionek : KINDER® 

Nous pouvons trouver, dans les paroles d'une des chansons françaises les plus connues, la phrase suivante : « Il y a tout ce que vous voulez aux Champs-Élysées ». Une autre visite à Paris m'a permis de constater que cette phrase devrait être tournée autrement : « Il y a tout ce que vous voulez à Paris ». Des sourires, le bonheur illusoire de l'argent dépensé et du luxe, la joie d’une proposition de mariage, la tristesse des sans-abri et la fausseté de ceux qui les imitent, un enthousiasme envers la beauté, des grimaces artificielles destinées aux réseaux sociaux, les pleurs des enfants qui n'ont pas reçu la figurine bigarrée de la tour Eiffel, l'épouvante, les demandes à l'aide, la prière, l'espoir, la fatigue de la vie dans certains cas, la lutte pour les idées dans d’autres. Paris coure, mais personne ne sait où. En regardant les yeux des autres, on peut tout trouver ; mais le pire, c'est de prendre conscience du fait que les autres ne signifient peut-être rien pour nous, c'est de prendre conscience qu'un sourire nous coûte beaucoup. Je vois ces Hommes pour la première fois et sûrement pour la dernière fois. On se croise, parfois nos yeux se rencontrent... mais seulement l’espace d’un instant. Les gens ont peur de croiser le regard des autres, ils détournent les yeux car ils ne veulent pas donner accès à leur âme, à la vérité les concernant ; qu'ils ignorent ou dont ils ont peur. Nous nous croisons dans la rue, nous nous frôlons dans le métro bondé, nous échangeons notre ADN par les poignées sales, nous partageons le même air, mais le plus important reste de ne pas regarder dans les yeux. Le plus difficile est de répondre à la question « Qui suis-je ? ». Connaître la vérité. Toutefois, selon moi, Paris est paradoxalement rempli de sincérité. Même si j'ai reconnu QUI SONT ces gens, par leur comportement, par leur regard fuyant6, ils m'enseignent CE QU’ILS NE SONT PAS. (A.A.)

W jednej z najbardziej znanych francuskich piosenek możemy usłyszeć : Il y a tout ce que vous voulez aux Champs-Élysées (tłum. na Polach Elizejskich, tam jest wszystko czego chcecie). Kolejna wizyta w Paryżu pozwala mi stwierdzić, że adekwatnie do rzeczywistości, zdanie to powinno brzmieć: Il y a tout ce que vous voulez à Paris (w Paryżu, tam jest wszystko czego chcecie). Uśmiechy, złudne szczęście wydawanych pieniędzy i luksusu, radość oświadczyn, smutek bezdomnych i fałsz tych, którzy się za nich podają, zachwyt nad pięknem, sztuczne minki na serwisy społecznościowe, płacz dzieci, które nie dostały pstrokatej figurki wieży Eiffla, przerażenie, prośby o pomoc, modlitwę, nadzieję, w niektórych przypadkach znużenie życiem, walka o wyższe idee. Paryż wciąż biegnie, tylko nikt nie wie dokąd. Patrząc ludziom w oczy można znaleźć wszystko, ale najgorsze jest uświadomić sobie jak niewiele dla siebie znaczymy, jak trudno zdobyć się na jeden szczery uśmiech. Widzę tych ludzi pierwszy i prawdopodobnie ostatni raz. Mijamy się, czasami nasze spojrzenia się spotykają...ale tylko na chwilę. Ludzie boją się spoglądać w oczy, odrywają wzrok, bo nie chcą dać innym dostępu do swojej duszy, do prawdy o sobie, której być może nigdy sami nie poznali, bądź której się boją. Mijamy się na ulicy, ocieramy się w zatłoczonym metrze, wymieniamy się swoim DNA na brudnych klamkach, poręczach prowadzących w dół, dzielimy jedno, wspólne powietrze, ale najważniejsze to nie patrzeć prosto w oczy. Bo najtrudniej odpowiedzieć sobie na pytanie kim jestem. Poznać prawdę. Mimo to Paryż jest dla mnie paradoksalnie przepełniony szczerością. Choć nie udało mi się odkryć KIM ci ludzie SĄ, swoim zachowaniem, ukrywanym spojrzeniem uczą mnie KIM na pewno NIE SĄ. (A.A.)

(N.M.)

(A.A.)

(A.F.)